مقایسۀ تأثیر دو شدت فعالیت حاد هوازی بر غلظت آپلین پلاسما، گلوکز خون و شاخص مقاومت به انسولین مردان مبتلابه دیابت نوع دو

هدف از این پژوهش، مقایسۀتأثیر دو شدت فعالیت حاد هوازی بر غلظت آپلین پلاسما، گلوکز خون و شاخص مقاومت به انسولین در مردان مبتلابه دیابت نوع دو می­باشد.بدین­منظور، 12 آزمودنی مبتلابه دیابت نوع دو (با میانگین سنی 6/3±6/52 سال، قد7/6± 3/171 سانتی‌متر و وزن 7/4±58/87 کیلوگرم) در پژوهش حاضر شرکت کردند. ابتدا و طی ­جلسه­ای، ­تن‌سنجی و اوج اکسیژن مصرفی (VO2peak) آزمودنی‌ها از طریق آزمون تعدیل‌شدۀ بروس محاسبهگردید. سپس، آزمودنی‌ها پس از گذشت حداقل 10 ساعت از ناشتایی،طی دو جلسه در­­معرض آزمون دویدن روی نوار­گردانبا دو شدت­50 درصد و ­80 درصد اوج اکسیژن مصرفی قرار گرفتند. علاوه­براین، نمونۀ خونی پیش از فعالیت، بلافاصله پس از آن و 24 ساعت پس از هر شدت فعالیت برای اندازه‌گیری سطوح آپلین، گلوکز و انسولین گرفته شد. به­منظور تجزیه‌وتحلیل داده‌ها نیزآزمون تحلیل واریانس درون‌گروهی دو‌راهه با اندازه‌گیری مکرر مورد استفاده قرار گرفت. برمبنای نتایج­، تفاوت معنا‌داری­ در مقدار آپلین پلاسما بین شدت‌های فعالیت مشاهده می­شود (416.P=0 در شدت 50 درصد و 286.P=0 در شدت 80 درصد)؛ درحالی‌که­در زمان نمونه‌گیری و تعامل بین شدت­هاتفاوت معناداری وجود ندارد (0.05>P). همچنین، یافته­ها­ تفاوت معنا‌داری را در مقدار گلوکز خون و مقاومت به انسولین در شدت و زمان نمونه‌گیری و نیز تعامل بین این دو نشان نمی­دهد (0.05>P). به­طورکلی، به­نظر می‌رسد فعالیت حاد هوازی در شدت بالا می‌تواند تأثیر معناداری بر غلظت آپلین پلاسما در مردان مبتلابه دیابت نوع دو ایجاد کند؛ در­حالی­که تأثیری بر متغیرهای گلوکز و مقاومت به انسولین ندارد.